dinsdag 1 - woensdag 9 september 2020
Berghuttentrektocht
Glaciers de la Vanoise (Frankrijk)
In de voetsporen van Stan.Het regent, maar geen tijd voor winterblues. De houtkachel doet zijn best, mijn stokoud hondje ligt aan mijn voeten, het noteren van een van mijn laatste stapplannen gaat gepaard met het drinken van een Westmalle Tripel. ( ik ben geen lonely drinker. Mijn hondje ziet dat het goed is en zwijgt - kan zwijgen.) Misschien wordt mijn toon dan ook wat luchtiger naar het einde. Alle clichés kloppen.
Enkele maanden geleden vroeg een schampaviester of ik geen goesting had om een tocht te leiden in de Vanoise. Stan was hier al enkele jaren geleden gaan stappen, naar het schijnt onbeschrijflijk mooi, maar zo'n slecht weer, dat heel wat moois verdween achter de regenkap. Ze voegde er aan toe dat mijn tochten altijd verliepen onder een stralende zon. Omdat ik toch wat in het krijt stond bij deze persoon - zij denkt immers goed kaart te kunnen lezen, waar ik niet kan over oordelen want ieder kan beter kaart lezen als ik - ben ik me een beetje gaan verdiepen in deze materie. In tegenstelling tot wat ik dacht is de Vanoise veel meer dan skiliften in Val d'Isere, Tignes en wat nog meer . Ik citeer : ... de Vanoise is het eerste nationale park van Frankrijk, opgericht in 1963. Als je ergens kunt ontdekken dat de Alpen vol verrassingen zitten is het wel in de Vanoise, een bergmassief tegen de grens met Italië... Dan volgt een opsomming van alle diersoorten die je normalerwijze zou kunnen zien, maar vermits ik uit ervaring weet dat het er nogal luidruchtig aan toegaat in mijn groep ( ligt het aan mij of aan de meisjes?), hou ik dan ook geen rekening met de duizenden steenbokken, gemzen en marmotten. Geen nood : er zijn ook speciale planten. Ik bestudeerde de planning van Stan en toegegeven: hoe ik er ook mijn persoonlijke touch aan wilde geven, in grote lijnen kwam ik altijd terug bij Stan. Maar toch - en nu komt het - om echt nog eens af te zien is de eerste stapdag toevallig - of juist niet - de zwaarste. Gewoon 7.30 uur stijgen. Allez, de tweede stapdag is ook niet min, maar nadien volg ik Stan. Uit persoonlijke ervaring kan ik zeggen : Stan zijn tochten waren perfect. (op alle vlakken).
Is het een moeilijke tocht en hoe bereid ik me voor?
Raar dat deze vraag gesteld wordt aan een 70plusser. Maar als ik er geraak, zullen jullie toch zeker geen problemen hebben of toch? Toch dit : ik probeer altijd 1 of 2 personen in mijn groep te hebben waarvan ik denk dat ze trager zijn als ik. Deze zoekopdracht wordt echter alle jaren moeilijker, daarom ook een van mijn laatste tochten als gids. Maar ik ga er ook geen bak tripel op verwedden dat ik volgend jaar geen tocht meer zou leiden. Technisch gezien geen moeilijkheden. Stapdagen van maximaal 7.30 uur, meestal tussen de 6 en 7 uur. Maar zei Confucius niet : 'Het maakt niet uit hoe langzaam je gaat, zolang je niet stopt.'. Ik voeg er aan toe: je moet wel geraken hé.
Wie ik ben?
Degenen die me niet goed kennen zullen zeggen dat ik gemakkelijk ben, degenen die me beter kennen weten dat ik wel zal laten horen als iets me niet aanstaat.(meestal ben ik helemaal fout, een enkele keer heb ik gelijk). Geen bang om heel de buurt wakker te schreeuwen. Degene die me het best kent en dat is mijn vrouw en die heeft voor een keer gelijk, zegt dat ik soms 'ne moeilijke mens ' ben. Een troost : ik probeer me altijd te omringen door 'sympathiekelingen'. Toch ook een beetje veel een bourgondiër, maar het is Stan die het voorbeeld heeft gegeven.
