Cantal (Frankrijk) - verslag van een wandeltrektocht

10 tot 21 oktober 2015 olv Jos Van der Plancken

Deelnemers: Denise, Martine, Annemie, Mie, Marc H, Walter H, Patrick, Kris, Luc H, Geert, Magda en Jos, Sonja en Walter.

Start vanuit Brussel per trein tot Le Lioran in de Auvergne. Dan nog even een stukje te voet tot Super Lioran.met een eerste klimfantasietje aangeboden door Jos. Daar was de warmbloedige gastvrouw verwonderd over onze late aankomst (alhoewel op tijd), maar schotelde ons een prima avondmaal voor. Wel de eerste keer dat ik een biertje moest betalen met mijn visakaart.

De trektocht loopt door het berggebied van het departement Cantal (Auvergne/Massif Central). De verschillende bergketens van de 'Monts du Cantal' lopen radiaalsgewijs vanuit het centrum van het gebied. Deze ketens zijn de restanten van een grote vulkaan, die 20 tot 30 miljoen jaar geleden voorkwam. Het was toen de grootste vulkaan van Europa, met een doorsnede van 70 km en een omtrek van ongeveer 200 km.
Enkele miljoenen jaren geleden zijn grote delen van het centrum geëxplodeerd. De restanten van de kraterrand zijn nu de toppen Puy Mary en Plomb du Cantal. In de recente ijstijden zijn de dalen tussen de ketens uitgediept, waardoor het berggebied (ondanks de geringe hoogte van maximaal 1800 m) een alpien karakter heeft gekregen.
Een puy is geen vulkaan. Het is de harde gestolde lavakern die zich in de vulkaan bevond; de vulkaanwand zelf is weggeërodeerd.

De dag daarna konden we de beentjes beginnen strekken tijdens een 7 uur durende wandeling naar Le Claux. Onderweg was het zo warm dat iedereen in T-shirt rondliep. Via een mooi parkoers kwamen we aan in de gite 'Le Puy Mary'. Sonja was onderweg zichzelf tegengekomen na een moeilijke afdaling op redelijk glibberige ondergrond. Aan de gite stonden Caroline (zus van Magda) en Jean-Claude ons op te wachten, wat reeds uitzicht bood op bagagetransport.

>Dan volgde een dag wandelen naar Recusset (de bungalowtjes). Iedereen was ondertussen wel overtuigd dat dit geen platte vakantie zou worden; klimmen of dalen met af en toe een stuk vals plat. Dan volgde onderweg in Le falgoux zowaar de enige terrashalte van deze vakantie. Dankzij de originele kaart van Jos, konden we toch een stuk binnenweg nemen door een oerbos bergop. Toen de patron aan zijn vrouw ging vertellen dat we een uurtje vroeger dan oorspronkelijk voorzien zouden eten, vlogen de schotels juist niet door het café Luc simuleerde nog wat olie op het vuur te gooien, maar wou enkel de charmeur uithangen. Verkeerde begindruk echter want het bleken zeer lieve, vriendelijke, gedienstige mensen te zijn. Hier verbleven we drie nachten.
Caroline en Jean-Claude zorgden voor ontbijt en picknick.

De dag daarop maakten we een luswandeling via de Puy Violent. We passeerden aan een 'buron' in de mist. Onderweg zagen we de zakken met gentiaanwortels, waarmee men een lokaal drankje brouwt, in de weilanden liggen.

De volgende ochtend werd iedereen van de gastfamilie gemobiliseerd om ons met de auto tot op de Puy Mary te voeren, zodat we in een dagwandeling terug konden wandelen. We werden verrast door de rijkunsten van de 'maman'. (die zelf beweerde dat ze beter kon koken dan rijden).
Vanaf de top van de Puy Mary hadden we een super prachtig zicht op de grote omgeving en quasi alle Puy's. Een lastige, maar mooie afdaling van de Puy Mary. Ijspegels aan de rotsen en vandaag ook gemzen gezien.

Daarna zouden we naar Mandailles wandelen. Gelet op het slechte weer, mist en sneeuw, werden we door de gastfamilie tot aan ons volgend verblijf gevoerd. Bij aankomst daar zagen zij die met de 'maman' hadden meegereden er wat bleker uit dan de rest. Daar startten we dan maar met de regenbroeken aan. En ja, onze eerste wandeling door de sneeuw, rond de Puy d'Usclade , was een feit.

De volgende dag een lokale omloop; langs het dorpje St-Julien-de-Jordanne de Col de Bassiérou op en daar picknick in de sneeuw. Dan volgde een stuk wandeling dat we gerust extatisch kunnen noemen, gelet op de vele oh's en ah's die we geregeld konden horen; prachtige winterbeelden op een mooie herfstdag. Een ware fotoshootsessie begon temidden van al deze winterse pracht, gecreëerd door sneeuw, ijs en wind.
Tijdens de afdaling naar ons dorpje Mandailles moesten we door een steil stuk bos; enkele bomen werden omhelsd, de ene schuiver volgde op de andere.
Bij het avondeten werd tripoux geserveerd, de Cantalse variant van het wereldberoemde Schotse haggis,. lamsmaag gevuld met orgaanvlees en klaargemaakt in bouillon met witte wijn en een kruidenmengsel.
Een ander lokaal gerecht dat we meermaals geserveerd kregen is truffade: gebakken schijfjes aardappel op het laatst gemengd met kaasblokjes die men laat smelten. Van het voorgerecht pounti geef ik geen beschrijving, omdat we het moe gegeten zijn.

De ochtend daarop vertrokken we naar Thiézac, de Col de Pertus op en langs de Puy de la Poche. Eind bestemming was Le Clou, een toch wel origineel verblijf bij een Nederlands koppel. Onze vier losse dames kregen een aparte chalet. We konden buiten wat nagenieten op het terras in de zon met een Heineken.

De zondag werd dan voorbehouden voor een rondwandeling (zelfde verblijf) naar de waterval van Faillitoux en het dorpje Thiézac, met een flinke slotklim naar Jan en Trijnie.
Het moet wel zwaar geweest zijn, want we hoorden Jos zeggen dat water wel de belangrijkste drank is. We hoorden bij het haardvuur ook het verhaal van de dansfuif in negligé bij de losse dames.
Toen we aan de theorie van de gasch met beentje naar boven of naar onder begonnen was het hoog tijd om te gaan slapen.

De maandag starten we voor een zware tocht. Eerst afdalen naar de grote weg langs een oud padje door de weilanden. Daar werd een hertengewei gevonden dat Annemie met plezier mee naar huis wou nemen en op haar rugzak in allerlei poses werd meegedragen.
Daarna volgde een continu klim tot aan de Plomb du Cantal. Daar kwamen we sherpa Patrick tegen, hetgeen Sonja niet betreurde. De afdaling via de skipistes tot in Super Lioran was zware kost voor onze knietjes.
De gastdame vertelde dat het uur van avondeten afhankelijk was van het tijdstip dat haar echtgenoot (kok) terug was van de jacht, tot we hem zagen binnenkomen met een mandje paddenstoelen (la chasse aux cèpes?).

Wel serieuze populariteitszet door de gastdame toen zij voorstelde de volgende dag onze bagage gratis naar onze eindbestemming in Murat te voeren. De laatste wandeldag begon met een pittige klim met enkele moeilijkere passages, gevolgd door een langzame lange afdaling naar Murat.
In Murat logeerden we in de 'Porte du Barry', een oude herenwoning, heringericht tot gite rando door een sympatieke Corsicaan. We hadden tijd om het oude stadje te verkennen tot we de halveliters gevonden hadden (de Leffe Royale in halve literglazen smaakte).

Na ons laatste ontbijt in de Cantal en nog een toertje in het stadje, gingen we richting station voor een lange treindag. Ons bedje stond thuis nog op ons te wachten, waar we onmiddellijk in een diepe slaap vielen en nog nadroomden van de Puy's en de sneeuw.

Jos, aan de voorbereiding hiervan moet veel tijd besteed zijn, want alles klopte minutieus; je bent ook soepel genoeg om een en ander ter plaatse bij te sturen in functie van de groep die je leidt. Proficiat hiervoor en dankuwel.
Dank ook aan de leuke reisgezellen en -gezellinnen voor het leuke gezelschap.

Walter Govaerts